[ไดอารี่ 3] ความเป็นเด็กในตัวเรา

เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ตีสองกว่า

มีเรื่องเม้าท์มอยกับเพื่อนไม่หยุด
คุยกันถึงสมัยตอนเป็นเด็กเลยล่ะ
มีคนเคยบอกว่า..คนแก่ชอบพูดถึงอดีต
ถ้าเป็นแบบนั้นจิง เราทั้งคู่ก้อคงแก่
มากว่า 10 ปีแล้ว เพราะเราคุยถึงเรื่อง
สมัยเป็นเด็กกันตลอดเวลา
เพื่อนเล่าให้ฟังถึงวีรกรรมสมัยเด็ก
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ฉันยังไม่เคยได้ฟัง
ไม่รู้ว่าพลาดไปได้ไง
เพื่อนฉันเป็นคนเรื่องเยอะนะ
แล้วก็แสบจิงๆ ตั้งแต่เด็กจนโต
เค้าจะมีเรื่องเล่าให้ฉันฟังเสมอ
บางทีก็รู้สึกว่าเราสนิทกันมากเกินไป
จนไม่ค่อยเกรงใจกันเท่าไหร่
ซึ่งบ่อยครั้งที่เราทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง
ก็เพราะความไม่ค่อยเกรงใจกันนี่แหละ
อ่ะ..มาฟังถึงวีรกรรมของเธอกันดีกว่า
เธอเล่าว่าตอนประมาณ 3 ขวบ
เธอติดตามแม่เธอไปทำงาน
ที่ทำงานของแม่เป็นตึกสูงหลายชั้น
พอไปถึงที่ทำงานก็มีน้าคนนึงที่คอยดูแลเธอ
พาเธอไปเล่นที่ระเบียงชั้น 6 หรือ 7 ราวๆ นี้
เธอก็เปรยๆ ว่า “ถ้ารองเท้าร่วงลงไปจากตรงนี้จะเป็นยังไงน๊า”
น้าคนนั้นก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เธอก็เลยทดสอบกฎของนิวตัน
ด้วยการปล่อยให้รองเท้าเกี๊ยไม้ทำงาน
ภายใต้สภาวะแรงโน้มถ่วงของโลก

คงไม่ต้องเดาเลยใช่มั้ยคะ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ส้นรองเท้าของเธอ ปักลงไปที่หลังคารถ
หลังคาก็บุ๋มลงไปเป็นรอยรองเท้า
แม่เธอก็จ่ายค่าเสียหายไปตามระเบียบ
นอกจากนี้นะ...แม่เคยบ่นเจ้านายที่ทำงานให้เธอได้ยิน
พอไปถึงที่ทำงานเธอก็ไปเม้าท์ให้ทุกคนฟังเรื่องแม่
จนเรื่องนี้ไปเข้าหูเจ้านายของแม่
แม่เธอก็หน้าเจื่อนไปเลยยย
เธอช่างเป็นคนเปิดเผยจิงๆ
ก็เธอยังเป็นเด็กนี่นา...ก็ไร้เดียงสาแบบนี้แหละ

พูดถึงตอนเป็นเด็ก...จิงๆ ฉันก็มีเรื่องเล่ามากมายเลยนะ
และความรู้สึกที่ติดอยู่ในใจตลอดไม่เคยลืม
ก็ตอนที่กางแขนหมุนตัวมองท้องฟ้าตอนเวลาประมาณ 5 โมงเย็น
มีลมเย็นๆ โชยผ่าน แมลงปอบินว่อน
ช่างเป็นความรู้สึกที่มีความสุข และมีอิสระอย่างบอกไม่ถูก
เคยคิดไว้ว่าจะทำบันไดตั้งไว้ที่หน้าบ้าน
สร้างให้สูงขึ้นไปเรื่อยๆ
จนสามารถปีนไปถึงดวงจันทร์
แต่พอโตขึ้นก็เพิ่งค้นพบว่า “อ่อ!! มันทำไม่ได้นี่”

นอกจากนี้นะ...ฉันก็เคยคิดจะทำถนนให้เป็นทางเลื่อน
รถก็วางอยู่บนถนน เราก็ไม่ต้องขับ ไม่ต้องกลัวว่ารถจะชน
เหมือนทางเดินในสุวรรณภูมิตอนเดินไป Gate อ่ะ คุณพอเห็นภาพป่ะ
แล้วฉันก็มาคิดต่อ เอ... ถ้าเป็นแบบนั้น เราก็ไม่ต้องใช้รถก็ได้นี่
ให้แค่คนยืนบนถนนก็น่าได้ แต่มันจะลำบากนิดนึงนะ
ถ้าใครอยากลงจากถนน ทุกคนก็ต้องหยุดรอกันหมด
เป็นอันว่าความคิดนี้ตกไป
ที่เล่านี่ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะ
ฉันว่า...ทุกคนก็คงเป็นเหมือนกัน
ตอนเด็กๆ เรามักจะมีอะไรที่สร้างสรรค์อยู่เสมอ
แต่ด้วยประสบการณ์อะไรบางอย่างทำให้เราหยุดเรื่องเหล่านั้น
ไม่ว่ายังไง...เราก็สามารถปลุกความคิดนั้น ขึ้นมาในตัวตนของเราได้อีก
ปลุกความเป็นเด็กในตัวเรา ให้โลดแล่นในโลกใบนี้
ฉันสนับสนุนความเป็นเด็กในตัวคุณ ^^